Verhaal
Ouderschap
Toen ik voor het eerst psychotisch werd was mijn vrouw al ruim 5 maanden zwanger, die zwangerschap was voor mij een enorme motivator om heel hard aan mezelf te werken en weer stabiel te worden en vooral ook te blijven. Dat jaar, waarin ik vader werd, een psychose had en de diagnose bipolariteitmoest leren te accepteren was voor mij een zwaar jaar.
Mijn vrouw en ik hebben verschillende lastige gesprekken gehad over of we wel of niet zouden proberen om een tweede kind aan ons gezin toe te voegen. Na lang wikken en wegen besloten we om hier toch voor te gaan. We hadden, en hebben, er vertrouwen in dat we een stabiele en liefdevolle omgeving kunnen creëren voor onze kinderen. Zo nodig met hulp van onze families.
Wat ik wel enorm lastig blijf vinden is het risico dat er van een bipolaire stoornis vaak gezegd wordt dat het erfelijk is, circa 30% kans in een gezin waarvan 1 ouder de bipolaire stoornis heeft vs 3% van de algemene populatie. Deze gedachte doet me veel verdriet, maar tegelijkertijd weet ik dat ik hier verder niet veel aan kan doen. Het motiveert ons wel om er voor te zorgen dat onze kinderen goed leren praten over hun emoties en stemmingen,niet heel extreem maar zeker wel met meer aandacht dan we hadden gedaan als we dit niet hadden geweten.
Voor mij persoonlijk is ouderschap en bipolariteit wel te combineren, zolang je tenminste voor een aantal zaken zorgt. Zo is het ten eerste belangrijk dat je de psychische kwetsbaarheid serieus neemt, als je deze afdoet als een randzaak of iets wat nooit meer terugkomt dan kan dat verkeerd uitpakken. Een bepaalde houding ten opzichte van medicatie, in mijn geval antipsychotica, is belangrijk. Als het nodig is voor de stabiliteit van mijn gezin leg ik zo nodig mijn hersens helemaal plat, iets wat mij enorm pijn zou doen zoals ik weet uit ervaring. En ten slotte is het naar mijn mening belangrijk dat je een netwerk om je heen hebt om te helpen. Als ik manisch ontregel dan is het belangrijk dat ofwel ik of mijn vrouw en kinderen ergens anders onderdak kunnen vinden, zoals bijvoorbeeld bij onze ouders.
Ik denk dat het belangrijk is om te beseffen dat er niet een simpel antwoord is op de vraag of iemand met de diagnose bipolariteit wel of niet aan een gezin moet beginnen. Ik denk dat dat afhankelijk is van de gehele situatie; ernst / intensiteit van de stoornis, partner, financiële situatie, ondersteunend netwerk etc. De keuze voor ons om toch voor een tweede kind te gaan in ons gezin heeft, in ieder geval tot nu toe, geweldig uitgepakt.
Verhaal van Michiel

Geen reacties gevonden..