Verhaal
Studeren met sneeuwvlokken op het spoor
12 jaar. Zoveel tijd zat er tussen het slagen voor de havo en het afronden van mijn master. Volgens Rutte en co ben je dan een luie langstudeerder; ik was verre van. Wanneer ik studeerde, ging ik er vol voor. Om 5 uur opstaan, weken van te voren huiswerk voorbereiden, honours programma erbij, het liefst 2x zoveel vakken tegelijk volgen ze zijn immers allemaal zo interessant! Vaak lukte het echter totaal niet om te studeren. Dat volgde meestal op zon drukke periode vol interessante vakken en andere projecten. Dat soort megaproductieve periodes waren jarenlang een welkome pauze van de vele depressies die sinds het begin van mijn tienerjaren maar terug blijven keren.
"The black dog" noemde Winston Churchill zijn depressies. Ik zou mijne eerder black boomrang noemen, omdat ze maar terug blijven keren in onvoorspelbare patronen. Had iemand in die tijd mijn uitbundige, extraverte en hyperproductieve gedrag aangezien voor wat het daadwerkelijk was manieën, in plaats van mijn ware, depressievrije ik dan was die boomrang misschien een zwart schoothondje gebleven. Maar helaas is het niet zo gelopen.
Mijn studiecarrière is daardoor zoals de NS op een winterse dag. De wil om te functioneren is er oprecht, er wordt in speciale dienstregeling gereden en alsnog is er veel uitval op de onvoorspelbare reis.
Zo viel ik 2 jaar nadat ik was begonnen te studeren uit, omdat het combineren van overdag studeren en s nachts een bedrijf opzetten en runnen had geleid tot een diepe depressie. Ik ben maanden lang mijn bed niet uit geweest en heb daarna een jaar lang intensieve schematherapie gevolgd. Nadat ik er 2 jaar uit was geweest, was ik genoeg opgelapt om het studeren weer op te pakken. Andere studie, andere stad, ander huis: ik kon er wel weer tegenaan.
In die studie is het een hele tijd nominaal goed gegaan, al had ik soms wat overambitieuze periodes, afgewisseld met periodes waarin ik intensief contact met mijn bank onderhield. Gelukkig bleef het redelijk binnen de perken, al liep het goed uit de hand nadat ik in mijn laatste jaar op uitwisseling naar de andere kant van de wereld was geweest.
In het buitenland stak er namelijk weer een tornado op in mij, deze keer met verstrekkende gevolgen. (Lees: ik had bij thuiskomst al mijn spullen verkocht omdat ik liever in het buitenland wou gaan wonen.) In die sneltreinvaart knalde ik terug in Nederland nog even door, tot ik net na het afronden van mijn bachelor weer hard geraakt werd door de black boomrang. Wéér lag ik maanden in bed, gevolgd door een absurd productieve periode, en voor ik het wist was er alweer een heel tussenjaar voorbij.
Ook tijdens mijn master kreeg ik last van een flinke depressie. Deze keer wou ik voorkomen dat het zo uit de hand liep en ik vroeg mijn huisarts om een antidepressivum. Dat kreeg ik zo maar mee, al is dat natuurlijk gif voor de bipolaire stoornis. Niet lang na het starten met de medicatie knalde ik dan ook weer als een achtbaan door het leven maar deze keer met beangstigende psychotische verschijnselen.
Dat maakte na 15 jaar depressies en tornados ineens een heleboel duidelijk. Een geluk bij een ongeluk kun je wel zeggen. Ik kreeg de diagnose bipolaire stoornis en na al die jaren eindelijk passende behandeling voor mijn terugkerende depressies, en "helaas" ook voor die productieve manieën, because you cant have your cake and eat it too...
Ik ben dan wel een echte langstudeerder, maar inmiddels ben ik de trotse bezitter van een research master diploma en een baan als onderzoeker. De aanhouder wint!
Verhaal van Iva

Geen reacties gevonden..